Fragmenten uit mijn(angèle’s) dagboek
Maart 1998:
Vana
f nu ga ik een soort eetdagboek bijhouden. Het lukt me niet om mijn dieet vol te houden. Elke keer zondig ik weer. En als ik eenmaal gezondigd heb, dan maakt het met niet meer uit. Dan eet ik alles. Ik heb geen rem, ik kan niet genieten van 1 ding. Maar ik geniet ook niet zo van lekkere dingen.
Voorlopig dus maar helemaal niks lekkers meer, want dat is voor mij het makkelijkst. En ik moet meer van me afschrijven, want volgens mij eet ik uit frustratie, maar ik kan niet bedenken waarvan. Eten is/lijkt nu wel het belangrijkste wat er is. Ik denk er bijna constant aan. Terwijl ik weet dat ik me er echt niet beter door ga voelen.Ik ben zo bang dat ik weer aankom en als ik niks doe dan gaat het echt die kant weer op.
Ik wil dus nu elke dag schrijven, meer gaan sporten en afleiding zoeken in plaats van eten. Het moet en zal me lukken.Deze eerste week ga ik streng voor mezelf zijn. Daarna wil ik weer meer proberen spontaan te gaan eten.
Paar dagen later:
Nou, het gaat aardig. Maar dat gaat het vaak de eerste dagen. Ik weet dat ik als ik op deze manier doorga na een paar dagen weer heel slecht ga eten. Maar ik weet ook dat ik beter niks ‘slechts’ kan eten, dan een beetje. Want als ik eenmaal wat eet, dan ga ik door.Ik moet leren eten als ik honger heb, maar vooral ook stoppen als ik genoeg heb. Als ik lunch of avondeten eet, dan prop ik me bijna vol. Met zo’n gevoel van ‘nu mag het’ En dat gevoel wil ik kwijt raken, waarom is dat zo moeilijk? Waarom is eten zo belangrijk?
Nog een dag later:
Vandaag ging het al weer even mis. Het trainen ging niet door, dus was ik vroeg thuis. Eerst een toetje, toen chocolademelk en dropjes. Het viel op zich wel mee, maar het gevoel was slecht, ik MOEST eten. En er was niet meer in huis. Ik weet niet wat ik moet doen om dit te veranderen. Ik was vandaag vroeg thuis en dat scheelt ook, dan is het extra moeilijk. Maar ik weet dat dit niet erg is, ik ga gewoon weer door. Ik hoop dat het steeds minder wordt.
Nu:
Nu ik dit teruglees ben ik geschokt maar ook verrast. Ik besef dat ik ontzettend veel heb geleerd, maar ook dat ik een enorme strijd heb moeten voeren. Ik lees mijn eigen verhaal en herken hierin alle verhalen van de deelnemers waar ik mee werk. Wat een enorme strijd kan eten zijn, het kan je hele leven in beslag nemen. Ik ben dankbaar dat ik uit deze strijd kon stappen en nu anderen kan leren hetzelfde te doen. Ik voel weer even hoe het toen was en dat is pijnlijk. Tegelijkertijd voel ik vreugde dat het mogelijk is om met deze strijd te stoppen. Niet meer bezig te zijn met eten/diëten/ straffen/angst om aan te komen/controle te verliezen enzovoort. Maar vrij zijn, genieten van eten en van jezelf.
Wil je weten hoe ik dit heb gedaan en wil je weten hoe ditzelfde kan bereiken? Start met de e-cursus Licht over Gewicht.