Vanmorgen kon ik mijn bed niet uitkomen, moe, hoofdpijn, misselijk. Ik heb er aan toegegeven en ben blijven liggen. Nu aan het einde van de dag, voel ik nog steeds die enorme moeheid en ik kan er slecht mee omgaan. Er zit van alles in mijn hoofd wat ik nog wil/moet doen. Ik wil aan het werk, ik begrijp niet waarom ik zo moe ben.
Stuiterend van de energie
Afgelopen vrijdag was het Festival It’s all about me, super gaaf, ik zat vol energie en stuiterde de hele middag en avond van plezier en voldoening. Dus dat zal wel wat energie gekost hebben ook, maar het voelde vooral alsof het energie opleverde. Ik voelde dat ik weer in de flow zat waar ik zo lang naar op zoek was. Met bijzondere mensen om me heen, een prachtige programma en ik helemaal in mijn element.
Toegeven aan moeheid of juist negeren?
Hoe kan het dan dat ik nu zo ontzettend moe ben, ik kan eigenlijk alleen maar liggen, nergens zin in, voel me ontzettende lamlendig.
Is het mijn les om toe te geven aan dit gevoel, gewoon even een dag niks hoeven? Of is het mijn les om weer in mijn energie te stappen. Helemaal toegeven aan mijn gevoel kon ik vandaag niet, ik wilde toch wat dingen doen/regelen. En ook nu schrijf ik deze blog. Ik weet dat ik voor even wel mijn rust kan pakken, maar al snel verwacht ik van mezelf dat ik weer aan de slag ga.
Opeens komt de zin op die mij zo vaak helpt:
Wat zou liefde doen?
Die zou lief en zorgzaam zijn, voelen wat ik op dit moment nodig heb. Dat is wat ik nu ga doen, voelen wat ik nu nodig heb. En toch… wil ik nog even iets afmaken… Wat een lastig patroon.
Herkenbaar? Ik hoor graag hoe jij hier mee om gaat
Dus leuk als je reageert.
