Ik heb net het Vibe festival geannuleerd en dat voelt als een mislukking. Mijn hoofd zegt direct dat het wel meevalt en probeert allerlei redenen om te sommen waarom het niet is gelukt. Maar gevoelsmatig voelt het als falen.
Ik dacht dat ik wist hoe met moest
Een prachtig programma, een geweldige locatie, de vibe inspiratie community die steeds maar groeide. Dus een festival organiseren moest niet moeilijk zijn. Ik heb de afgelopen jaren 5 festivals georganiseerd waar tussen de 70 en 200 deelnemers waren. Dus ik weet hoe het werkt…dacht ik…
Nog meer mijn best doen
Maar het stroomde niet, de kaartverkoop liep stroef. Facebook adverteren ingezet, maar ook hier kwam niet veel uit. Terwijl mijn challenge Dare to shine online super goed liep, bijna 100 aanmeldingen.
Ik schoot in de controle, ik wilde te graag dat mensen zouden komen. Dus ging nog meer mijn best doen en nog vaker dingen delen. Dat werkt averechts hoorde ik van verschillende kanten. Maar ja, niks doen terwijl het nog twee weken is, kon ik ook niet.
Het ergste wat er kan gebeuren
Het ergste wat er kon gebeuren is dat ik het evenement af moest zeggen, kaartjes terug moet betalen en locatie afzeggen. Dan is er veel tijd en geld verloren gegaan, maar dat is niet onoverkomelijk.
Ook de mindere kant laten zien
Het is zo fijn om dingen te organiseren, mensen enthousiast te zien, te inspireren en dit weer te delen. En nu schrijf ik deze blog, dit voelt als mislukking. Dit delen vind ik lastig, maar dit is wel wat er is. Ik wil echt zijn, mezelf laten zien met alles wat er is. Dus ook met deze kant, die voelt als mindere kant. Maar ergens weet ik dat dit juist een hele sterke kant is… Dus ga ik toch op de knop publiceren drukken…
Dag Angele, veel dank voor deze blog. Voor ons allemaal die in deze business zitten is het genereren van energie en ‘ergens zin in hebben’ het allerbelangrijkst volgens mij. Jij bent iemand die haar energie ruimhartig verspreidt, en dat lijkt vanzelf te gaan. Met deze blog laat je zien dat er ook een andere kant aan is. Soms mislukt het en dan raak je je energie kwijt.
Dit kennen we allemaal en het is een hart onder de riem dat je dit met ons deelt.
Daarom hier mijn recente mislukking: Ik geef al 15 jaar presentaties. Je zou zeggen dat ik het dan wel kan…
Gisteren ging alles fout.
Ik vertrok te laat, reed op de verkeerde snelweg. Kwam te laat binnen. Het was koud in de zaal. De helft van de deelnemers dacht dat het een kwartier later begon. Ergenis. De organisator was zenuwachtig. De sfeer was behoedzaam. Ik moest de aftrap voor een verandertraject versoepelen (met die leuke energie, je weet wel). Ik had de audio/video niet gecheckt. Ik had de stoelen niet op mijn manier neergezet. Ik kon de deelnemers in de zaal slecht horen vanwege stevige airco ruis. Dus de uitwisseling kwam niet op gang. Het eerste kwartier liepen de technici achter mij (luid) te overleggen hoe ze het geluid konden aankrijgen. Uiteindelijk kon ik af en toe een filmpje laten zien (elke keer heen en weer klikken en morrelen, plaatjes kwijt, volgorde kwijt) met een veel te dof en zacht geluid.
Ik zag de grote klok hangen en werkte toe naar precies op tijd eindigen. Toen werd me verteld dat de klok een half uur voor stond…. AAAAH. Een warrige, zenuwachtige, drammerige presentatie was het gevolg. Tja. Stom.
(Je hebt gelijk Angele, het is reuze eng om dit te delen)
Dank je wel Elizabeth voor het delen. Fijn om te horen. Tja, dingen die mis zijn, zijn moeilijker om te delen, maar wel heel waardevol. Het is fijn om te voelen dat ik er niet alleen in sta. En ach, bij iedereen gaat er wel eens wat mis. Ook de mensen waarbij alles goed lijkt te gaan.. We gaan gewoon weer door…! Liefs