Donderdagavond gingen we op bezoek bij een gezin met 8 kinderen. Wonend in een kamer van ongeveer 20 of 25 m2. Een kamer kun je het eigenlijk niet eens noemen, het was een vervallen gebouw waarin de vaker zo goed en kwaad als mogelijk was een bewoonbare kamer van had gemaakt.

 

We kwamen binnen door een vervallen gang, waarin 2 hondjes in een hoek lagen. De kamer was slecht verlicht en op het bed zaten alle kinderen. Twee lagen er te slapen. De ouders waren niet thuis, die kwamen een kwartiertje later. Bizar om te beseffen dat deze mensen hier echt wonen, met zoveel mensen en zo weinig ruimte en middelen. 

Never give up dreaming

Een aantal dagen geleden vertelde Harry dat hij een jaar geleden met een singer songwriter bij dit gezin was geweest. Eén van de dochter had een droom, zij wilde een gitaar. Die droom wilde ik graag in vervulling laten gaan. 

We hadden € 75,00 gekregen van Social Run, we mochten zelf bepalen aan wie we dit geld zouden geven.  

 

Geen geld voor brood

Dit meisje was overdonderd door het cadeau, wat gaaf om iemand zo blij te maken. Maar ook dubbel, want eigenlijk gaf ik dit gezin veel liever een heel huis. We verzamelden nog wat geld en gaven dit aan de vader. Hij barstte in tranen uit, hij kon vanmorgen geen geld kopen voor zijn kinderen.  Hoe oneerlijk is deze wereld… Het raakte me diep en ik voelde me machteloos. Ik weet dat het onmogelijk is om de hele wereld te redden, maar ik zou zo graag meer willen doen.