Vanmorgen vroeg kwam Enna (mijn dochter van 6 jaar) bij me in bed gekropen. Ik had heel vast geslapen en was nog niet helemaal bewust van wat er gebeurde. Met krakende en slapende stem vroeg ik wat er aan de hand was. Ze had gedroomd en zocht even de warmte en veiligheid op. Ik vind het een compliment als de kinderen hun vertrouwen tonen en zich veilig voelen in mijn armen, maar heb dat toch liever wat later. Het was al over zevenen toen ik mij eraan toe zette om mijn bed uit te komen. Na een snelle douche heb ik 
me, zoals altijd, gewogen. Ik had liever een lager gewicht willen aflezen. De laatste tijd lijkt er een stijgende lijn in mijn gewicht te komen. Nu kan ik mij redelijk neutraal houden omtrent deze gewichtige kennis, maar vandaag even niet en ik hoorde mijn gedachten. “Ik word weer zwaarder.” Het galmde maar door in mijn hoofd.
Maar is dit eigenlijk wel zo? Word ik echt zwaarder? En zo ja hoe komt dat dan?
Goed voor mezelf zorgen
Wat mij is opgevallen als ik terug denk aan de laatste tijd, is dat ik dingen heb nagelaten. Dingen die ik mezelf had toegezegd en waar ik geen gehoor aan heb gegeven. Zo zou ik elke dinsdag en donderdag iets voor mezelf gaan doen. Denk hierbij aan wandelen, fietsen, fotograferen of wat dan ook maar. Ik ben 1x gaan wandelen en daarna niet meer. Ook zou ik mezelf belonen zodra ik onder de 90 kilo zou komen. Ook die belofte heb ik niet waargemaakt. Wat heb ik hieruit opgemaakt? Ik neem mezelf niet serieus en ik motiveer mezelf niet om door te gaan. Als ik mezelf hier niet in waardeer, verslapt mijn aandacht en alle moeite die ik voor mezelf heb gedaan. Logisch ook.
Tijd voor actie
Ok , dacht ik en ik besloot over te gaan tot actie. Ik heb de kinderen naar school gebracht, nam een bakkie thee en heb mijn spullen gepakt.
Onderweg voelde ik wat honger opkomen en heb een tussenstop gemaakt bij de supermarkt. Als ik immers in het bos loop is het best lekker om op een bankje in de voorjaarszon een lekker broodje te eten. Daar aan gekomen ben ik gaan lopen. Overal hoorde ik spechten, merels en mezen.
De zon die door de bomen op het pad scheen, mijn voeten over het zachte mos. En ik werd ook nog eens beloond met het oogcontact met een eekhoorntje. Wat een verrassing! Ik heb werkelijk genoten. Wat voelde dit lekker! Vreemd dan toch dat ik zo vrij ben als een vogel, en ook zeker de mogelijkheid en de gelegenheid heb om dit te kunnen doen, en dat dan zomaar verstek laat gaan. Ik heb al eens gedacht om een parttime baantje te nemen om in een ritme te komen of een hond te nemen voor de beweging tijdens het uitlaten, maar dan beperk ik mezelf ook in de vrijheid. Het lijkt er nu op dat zodra ik in het gevoel van ruimte en vrijheid kom, ik houvast ga zoeken in een eventuele baan/hond en/of eten. Hier ga ik toch eens wat meer op letten. Zodra ik zulke gedachten heb, zal ik eens onderzoeken wat ik aan ruimte en vrijheid heb.
Een gedragsverandering is niet van de ene op de andere dag voltrokken.
Daar gaat veel tijd overheen. In de afgelopen 4 maanden ben ik mij heel wat bewust geworden en er zijn al diversen veranderingen in mijn patronen opgetreden, maar het is nog wel balanceren om hier evenwichtig mee om te kunnen gaan. Dan is er een periode waarin alles op rolletjes verloopt en dan een periode waarbij ik verwijderd raak van mezelf en mijn doelen. Deze perioden wisselen elkaar steeds af, dat is een natuurlijk proces wat je uiteindelijk brengt bij een stabiele basis.
Mijn pijlen staan weer gericht op mijn eerder gestelde doelen.
Back on track!
Marisca