Cristal Renn wordt als viertienjarige ontdekt door een scout, ze wordt geadviseerd af te vallen en dan zou haar een glanzende carrière te wachten staan.
Cristal gaat afvallen, tot ze op een gegeven moment bijna niks meer eet. Ze wordt model, maar heeft ook een eetstoornis. Ze sport obsessief en ze eet minimaal. Het grote succes blijft uit en ze wordt geadviseerd nog meer af te vallen. Maar haar lichaam kan het niet langer aan, ze komt aan. Dan besluit Chrystal een eind te maken aan deze lijdensweg.
Ze wordt geadviseerd om plus-size model te worden. En dan komt haar carrière in een stroomversnelling, ze groeit uit tot het best betaalde plus-size model van de Verenigde Staten.
Het boek vertelt het verhaal van een sterke vrouw die heeft geleerd naar haar lichaam te luisteren en van haar lichaam te houden. Haar verhaal is schokkend. Haar boodschap is helder; acceptatie van vrouwen in alle soorten en maten.
In het eerste deel van haar boek beschrijft ze hoe haar afvalstrijd begon, hoe ze behandeld werd in de modellenwereld en hoe haar carrière maar niet wilde slagen. Ze beschrijft een aantal belangrijke elementen die hieronder beschreven worden.
Maatje Zero
Bijzonder dat veel mensen maat zero niet mooi vinden. Als ze twee foto’s zien van maat zero en maat 36/38, dan wint het wat vollere model. Waarom blijft de mode-industrie dan toch vasthouden aan een maat die gelijk staat aan anorexia gewicht.
In de jaren 80 waren topmodellen veel zwaarden dan de huidige modellen. Het verschil tussen het gewicht van topmodellen en de ‘normale’ vrouw is steeds groter.
Setpoint van gewicht
Gewicht is nog steeds is waarvan men denkt dat het beheersbaar is. Renn laat in haar boek duidelijk zien dat dit absoluut niet zo is. Haar lichaam ging ontzettend protesteren toen ze nog meer wilde afvallen, ze kwam zelfs aan, terwijl ze bijna niks meer at en urenlang obsessief sportte. Ze heeft het in haar boek heeft Renn het over setpoint van gewicht.
“Wanneer je lichaam onder het genetisch bepaalde setpoint komt: je hypothalamus geeft signalen af aan je andere lichaamsfuncties waardoor je vreselijke honger krijgt. Bovendien zorgt de hypothalamus ervoor dat je lijf te moe wordt voor lichaamsbeweging (om energie te sparen) en je metabolisme (de snelheid waarmee je calorieën) vertraagt – waardoor je aankomt. De hypothalamus, dat slimme kliertje, kan ook een hele batterij hormonen aansporen om ervoor te zorgen dat je gaat snakken naar eten dat veel vet bevat. Als je te streng lijnt, gaat je lichaam minder snel calorieën verbranden en wordt het efficiënter om elke mogelijk calorie uit je voedsel te persen. Het verteert sneller en je krijgt eerder honger”.
Met wilskracht kun je de signalen negeren, maar meestal houd je dit niet lang vol. Uiteindelijk wint je lichaam, je zondigt een keer, voelt je schuldig, wat er vaak voor zorgt dat je nog meer gaat eten. Zo kruipt je gewicht weer langzaam omhoog, naar de grens van het setpoint. Dit is ook de reden dat klanten van dieetclubs meestal meerdere malen terug keren, 90% van de mensen die op dieet gaan zijn binnen vijf jaar weer op hun oude gewicht terug.
De enige manier om het setpoint te verslaan, is door de strijd niet aan te gaan.
Renn geeft in haar boek aan dat het setpoint vaak een marge heeft van vijf tot vijftien kilo.
Valse hoop syndroom
Renn noemt dit in haar boek het valse hoop syndroom: Mensen blijven steeds opnieuw proberen om succesvol af te vallen, ondanks herhaalde mislukkelingen. Ze redeneren iedereen mislukte poging weg en proberen het met hernieuwde krachten nog eens. Ze laten zich niet uit het veld slaan door de verbluffend kleine kans op succes – hoop doet leven! Diëten werken op de lange termijn niet, maar dat wijten de mensen aan zichzelf, niet aan het dieet. Alleen al het idee dat ze opnieuw beginnen, aan het zoveelste dieet, maakt dat ze zich beter voelen, hoopvoller. Deze keer zal het lukken. Deze keer pakken we het wel goed aan. We voelen ons sterk. Eindelijk nemen we het heft in handen. Maar de uitkomst is altijd hetzelfde. Ze vallen steeds weer terug in oude patronen en oud gewicht.
Afvalprogramma’s richten zich op de korte termijn
Afvalprogramma’s laten zien dat het mogelijk is om in korte tijd veel af te vallen. Ze doen mensen geloven dat als je iets echt wilt dan alles mogelijk is, ook je streefgewicht.
Maar niemand volgt mensen van afvalprogramma’s lang genoeg om te bepalen welk percentage slank blijft. Het programma draait om grote onthulling, niemand wil horen dat die kilo’s er niet af zijn gebleven. Programma’s gaan nooit over langdurige strijd om te voorkomen dat de kilo’s er weer bij komen.
Vrouwen en diëten
Er zijn maar weinig vrouwen die nooit op dieet zijn geweest, 46% van negen- tot elfjarigen doen soms of heel vaak aan de lijn. En maar liefst 1 op de 5 vrouwen heeft wel eens na het eten een vinger in haar keel gestopt. Deze cijfers komen uit Amerika, zijn verouderd, maar in Nederland zullen de cijfers ongeveer hetzelfde zijn.